Páginas

22 nov 2012

Apolo y Dafne

El mito de Apolo y Dafne es una historia de amor no correspondido, de las que quizás alguno haya sufrido en sus propias carnes. El amor, el eros, la pasión, esa locura desatada, el amor ciego incrontrolable hacia la persona amada, pero no correspondida, los suspiros...

Este hermoso mito ha traspasado las fronteras de la literatura, para representarse en distintas obras pictóricas; pero quizás una de las representaciones más conocidas dentro del arte sea la del grupo escultórico de Bernini. Leed la descripción que hizo Ovidio sobre este episodio mitológico y luego comparadlo con la plasticidad de la escultura del artista italiano.


Metamorfosis de Dafne

vix prece finita torpor gravis occupat artus:
mollia cinguntur tenui praecordia libro,
in frondem crines, in ramos bracchia crescunt,
550
pes modo tam velox pigris radicibus haeret,
ora cacumen habet: remanet nitor unus in illa.
Hanc quoque Phoebus amat positaque in stipite dextra
sentit adhuc trepidare novo sub cortice pectus
conplexusque suis ramos, ut membra, lacertis
555
oscula dat ligno: refugit tamen oscula lignum.


Apenas acabado el ruego un entumecimiento pesado ocupa sus miembros:
su blando cuerpo se ciñe de una tenue corteza,
crecen sus pelos en fronda, sus brazos en ramas, 550
el pie, hace poco tan veloz, queda inmóvil con fijas raíces,
una copa posee su cabeza: solo permanece su brillo en ella.
A ésta también Febo la ama, y puesta su diestra en el tronco,
siente todavía temblar su pecho bajo la nueva corteza,
y estrechando con sus brazos las ramas, como miembros, 555
da besos a la madera: rehúye sin embargo los besos la madera.

Ovidio Metamorfosis I, vv.548 - 556


No hay comentarios:

Publicar un comentario

Puedes dejar tu comentario respetando la opinión de los demás y sin insultar a nadie.